Αιγαιολίδες

Αιγαιολίδες, του μεγαλόκαρδου Ωκεανού κόρες λυγερές
γεννήτριες χαράς, καλοδιάθετες, αγνές , ποικιλόμορφες
με τα βαθύπτυχα πέπλα που στο κόσμο πλανιέστε ωθθούμενες
απο τους ανέμους και κυκλικά περιφέρεστε με δίνες κυκλοειδείς
Ελάτε μακάριες ευμενείς , ελικόδρομες και αποκαλύψετε στους
Μύστες το γλυκό βίο

Ξύλινο αιολικό γλυπτό
(διαστ. 30Χ30Χ83εκ)

Γεωλίδες !

Κόρες λυγερες που πατούν γερά στη γη κοιτούν τον ουρανό και χορεύουν ελεύθερα με τον άνεμο στις εποχές του χρόνου.

Την μορφή τους έπλασε απο ξύλο ελιάς, πεύκου, έλατου, ευκαλύπτου η Ανίτα Ξάνθου με γνώμονα τη φύση στο σχήμα της σπείρας.

Ένα σχήμα σύμβολο που διέπει το σύμπαν και τη δομή των κυττάρων μας.

Στον μακρόκοσμο οι Γαλαξίες περιστρέφονται σε τεράστιες πολλαπλές σπείρες. Στον μικρόκοσμο ο διπλός έλικας του DNA καθορίζει την υλική μας υπόσταση.

Ένα σχήμα σαγηνευτικό αναγνωρίσιμο απο το είναι μας που χαλαρώνει την ταραγμένη σκέψη και οδηγει σε ψυχική ισορροπία.

Τα πάντα ρεί , Ηράκλειτος

Μια τρύπα στο νερό

Του Ουρανού

Ουρανέ παγγενήτορα, αδάμαστο τμήμα οικουμένης
πρωτογέννητε , πάντων αρχή και πάντων τέλος
πατέρα κόσμου , που ως σφαίρα περιστρέφεσαι γύρω απ΄τη γη
κατοικία Θεών μακαρίων , που οδεύειςμε περιδινήσεις σβούρας,
ουράνιος και γήινος φύλακας όλων που περιβάλλεις,
στα στήθη που κρατάς την άπληστη της φύσεως ανάγκη,
μελανόχροε , ακατάβλητε , ολόστιλπνε , ποικιλόμορφε,
παντεπόπτη , Κρονοτόκε , μακάριε , πανυπέρτατη θεότητα ,
εισάκουσέ με κομίζοντας ζωή ενάρετη σε νεοφώτιστο μύστη.
Ορφικός ύμνος 

Μη φοβάσαι να κοιτάξεις έξω

Στρόβιλος

"Τα πάντα ρει και ουδέν μένει"

Ηράκλειτος

Σχέσεις

Ζωή είναι ο εαυτός μου, ο άλλος έξω από μένα, το όμοιο και το διαφορετικό, ο κόσμος γύρω και μέσα μου. Αδιέξοδα , αντιφάσεις, ασυνέχειες, ρωγμές , επιθυμίες και τρόμος της υπέρβασης σημαδεύουν τη ζωή μας από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. 

Είμαστε οι σχέσεις μας· οι σχέσεις με τον εαυτό μας και τους άλλους· οι σχέσεις που αναζητάμε ενώ ταυτόχρονα φοβόμαστε και υπονομεύουμε .Οι σχέσεις που μας εμπλουτίζουν και εκείνες που μας φτωχαίνουν και μας συρρικνώνουν. 

Γραμμές που ομαδοποιούνται και ρέουν, πλέκονται και τέμνονται υφαίνοντας με χρώματα την πλοκή μιας σχέσης , το δέσιμο, την ταύτιση, τη διαφωνία, την ένταση.

Ενεργοποιημένη ύλη

Η πλάση μας , έχει τον άνθρωπο να απολαμβάνει την όλη δημιουργία και να την διαφεντεύει αυτός με την υπεροχή του να επιβάλλεται και με το νου να δημιουργεί αυτός μια άλλη τάξη πραγμάτων αναιρώντας την δεδομένη ισορροπία και καθιστώντας τον ίδιο δέσμιο της ύλης.

Ο χρόνος και οι αισθήσεις του ακοή , όσφρηση, όραση , γεύση , διαίσθηση , έχουν εκφυλιστεί και στη σύντομη ζωή του αναλώνεται στην αναπαραγωγή και εξέλιξη της πεπατημένης που τον αναγκάζει να χρησιμοποιείται ο ίδιος από τα αντικείμενα μέσα από τη δύναμη που τους προσδίδει.

Ένα σύστημα παραγωγής άχρηστων αντικειμένων για να ανακυκλώνεται ο χρόνος του ως κόστος παραγωγής της δέσμευσης και της εξόντωσής του.